این پروتکل نیز یک پروتکل Distance Vector می باشد و تنها روت را ارسال می کند و از این جهت شبیه به پروتکل RIP می باشد اما تنها یکبار اقدام به ارسال اطلاعات روت ها می کند همچنین تمام مسیرهای روت در پروتکل EIGRP بر خلاف RIP درون جدول نگهداری می شوند و بهترین مسیر براساس نوع Metric انتخاب می شود و مابقی مسیرها به عنوان Backup باقی می مانند و در واقع این قدرت پروتکل EIGRP می باشد.

تشکیل همسایگی در EIGRP :

مدت زمان Hello Time در بسته های EIGRP به منظور شناسایی همسایگی 5 ثانیه می باشد و مدت زمان Dead Time در آن 15 ثانیه است.
آدرس مقصدی که بسته های Hello توسط EIGRP ارسال می شود 224.0.0.10 می باشد. (یک آدرس مالتی کست)
مواردی که باید در هر دوطرف یکسان باشند تا همسایگی در پروتکل EIGRP تشکیل شود به شرح زیر می باشند:

• Authentication Key
• AS Number
• Source IP Address of the Hello Packet

نکته: در پروتکل EIGRP یکبار به صورت Full Update اطلاعات روتینگ بین دو همسایه ارسال می شود و بعد از آن تنها تغییرات برای طرفین ارسال می شود.

پارامترهای موجود جهت تعیین مقدار Metric در EIGRP :

• MTU
• Load
• Reliability
• Bandwidth
• Delay

نکته: به صورت پیش فرض مقادیر اول تا سوم 0 می باشند و در تعیین Metric محاسبه نمی شوند.

نکته: مقدار پهنای باند بر حسب Kbps و مقدار تاخیر به ازای هر 10 میکروثانیه می باشد.

فرمول محاسبه Metric در این پروتکل:

((10^7 / (least-Bandwidth)) + Cumulative-Delay) * 256

براساس فرمول بالا متوجه می شویم که تفاوت این پروتکل با پروتکل OSPF در این است که در این پروتکل کمترین مقدار پهنای باند در فرمول قرار داده می شود ولی در پروتکل OSPF مقدار پهنای باند های یک مسیر با هم جمع می شوند.

نکته: در روترها برای پروتکل EIGRP مقدار پهنای باند اینترفیس های سریال 1544 تعیین شده است. بنابراین در صورتیکه پروتکل EIGRP بر روی روتری قرار داده شده باشد که از 2 اینترفیس سریال آن ارتباط برقرار شده باشد، بدون در نظر گرفتن پهنای باند هر لینک، EIGRP هر دو مسیر را یکسان در نظر گرفته و Load-Balance را ایجاد می کند و از هر 2 لینک همزمان استفاده می کند. به همین منظور می بایست در تنظیمات اینترفیس با دستور Bandwidth مقدار آنرا برای هر اینترفیس تعیین کرد اما باید بدانید که این دستور مقدار Transfer Rate را برای اینترفیس کاهش نمی دهد و فقط در بحث های محاسباتی مانند پروتکل EIGRP در تعیین مسیر بهتر تاثیر گذار است.

نکته: به مسیری که درون جدول توپولوژی این پروتکل مابقی مسیرها را شکست می دهد و وارد جدول روتینگ می شود Successor و به مابقی آنها Alternate گفته می شود.

جلوگیری از Routing Loop در این پروتکل:

به منظور جلوگیری از Loop در این پروتکل می بایست شرایط Feasibility را پیاده سازی نماییم. این شرایط مربوط به مسیرهایی است که به صورت Alternate درون جدول توپولوژی باقی مانده اند. این فرآیند به این منظور است که پروتکل بتواند مسیرهای پشتیبان مستقل از مسیر اصلی را شناسایی کند و به عنوان لینک های Backup در جدول توپولوژی خود نگهداری کند. به این مسیرها Feasible Successor گفته می شود.

حال نحوه انتخاب این مسیر به شرح زیر است:

• انتخاب مسیر اصلی براساس مقدار Metric صورت می پذیر که به آن Feasible Distance گفته می شود.
• تمام مسیرها دارای مقدار ثانویه Metric هستند که براساس ارزش لینک همسایه در EIGRP تعیین می شود، به این مقدار Reported Distance گفته می شود.
• مسیر Backup مورد قبول برای EIGRP مسیری است که مقدار RD در آن مسیر از مقدار FD مربوط به مسیر اصلی، کوچکتر باشد. در اینجا Feasible Successor انتخاب شد.

پیاده سازی EIGRP :

جهت پیاده سازی این پروتکل از دستورات زیر می توان استفاده کرد:

Config# Router eigrp ‘AS Number’
Config# Network ‘IP Address’ ‘Wild Card’

تاثیرگذاری در شرایط تعیین بهترین مسیر بر روی یک اینترفیس :

Config# interface serial 0/0
Config-if# Bandwidth ‘Bandwidth’
Config-if# Delay ‘Delay’

ویژگی های برتر در این پروتکل:

• سریع بودن زمان همگرایی در بین پروتکل ها
• مقدار غنی در Metric
• قابلیت Load-Balancing در بین لینک های نامساوی (بر حسب پهنای باند لینک)

نکته: در بحث پیاده سازی Load-Balancing در این پروتکل ویژگی به نام Variance وجود دارد. این ویژگی را با مقدار K نمایش می دهیم که یک عددی بین 1 تا 255 می باشد. این مقدار برای ایجاد تساوی بین مسیرهای روتینگ و فعالسازی قابلیت Load-Balancing در این پروتکل می باشد. روش کار به این صورت است که:

در نظر بگیریم که مقدار M1 از مقدار M2 کوچکتر باشد و مسیر بهتر M1 تعیین شود. حال برای اینکه M2 نیز به عنوان مسیر برابر با این مسیر شناخته شود و قابلیت Load-Balancing فعال شود باید:

If M2<=k*M1 then Route1=Route2

یعنی باید مقداری برای K در نظر بگیریم که وقتی در M1 ضرب می شود از مقدار M2 بیشتر یا مساوی باشد.

نکته: مقدار k را نباید ماکزیمم در نظر گرفت، چون در این صورت در ضرب آن روی مقدار Metric های مختلف نتیجه بالا همیشه درست می شود و Load-Balancing بین تمام لینک ها برقرار می شود.

دستور پیاده سازی:

Config# Router eigrp ‘ASN’
Config-router# Variance ‘k’
Config-router# Max-path ‘max-path’

نکته: مقدار Max-Path به منظور تعیین تعداد لینک هایی است که EIGRP می تواند Load-Balancing را اعمال کند. این مقدار به صورت پیش فرض 4 می باشد. یعنی بر روی 4 لینک می تواند Load-Balancing را انجام دهد.

نکته: به منظور پیاده سازی Load-Balancing می بایست در جدول توپولوژی FD و RD وجود داشته باشند چون در غیر این صورت منطقی برای پیاده سازی Load-Balancing وجود ندارد.